Nie sprzeciwiła się. Po prostu skinęła mi głową w ramię.
Jej zaufanie do mnie, nawet w tym kruchym momencie, zraniło mnie głębiej niż jakiekolwiek słowa, jakie Linda mogłaby mi rzucić.
Pomogłem jej ostrożnie się położyć, wstałem i poszedłem do pokoju gościnnego. Drzwi były zamknięte, ale nie zablokowane. Pchnąłem je i zastałem wszystko dokładnie tak, jak zostawiłem. Łóżko było nietknięte, a łóżeczko nie było ruszane. Linda po prostu zamknęła drzwi i położyła się.
Przez dłuższą chwilę patrzyłem na pokój, po czym zamknąłem drzwi i cicho wyszedłem.
Nikogo nie obudziłem. Emily potrzebowała odpoczynku bardziej niż ja zemsty. Cisza w korytarzu wydawała się cięższa niż poprzedniej nocy, jakby cały dom się zawstydził.
Ale w mojej głowie już zaczął kształtować się pewien plan.
Leżąc w ciemnościach, układałem sobie w głowie każde słowo, które miałem powiedzieć, gdy nadejdzie czas.
O świcie spakowałem małą torbę, wymknąłem się z domu i pojechałem trzy kilometry do taniego motelu. Nie był luksusowy, ale wystarczył.
Kilka godzin później, około 8 rano, wróciłem do domu. W ramionach trzymałem duże kartonowe pudło ze sklepu z pamiątkami w motelu. Było pospiesznie owinięte tandetną niebieską wstążeczką.
Linda była w kuchni, popijała kawę, z telefonem w ręku, ubrana tak, jakby już planowała brunch. W chwili, gdy mnie zobaczyła, jej wyraz twarzy się zmienił. Posłała mi jeden ze swoich promiennych, przesłodzonych uśmiechów.
