Poprosiłem moją dziewczynę, żeby zamieszkała ze mną w domu – ale jej zachowanie, gdy się wprowadziła, całkowicie mnie zaskoczyło
To było przytłaczające, ale potrzebował stabilizacji i byłam zdecydowana mu ją zapewnić.
Najtrudniejszą rzeczą było obserwowanie, jak radzi sobie z bólem, jakiego żadne dziecko nie powinno znosić.
Zadawał pytania, na które nie potrafiłam odpowiedzieć – o d3ath, o niebo, o to, czy ból w jego piersi kiedykolwiek ustąpi.
Wszystko, co mogłam zrobić, to przytulić go i zapewnić, że przeżywanie żałoby jest w porządku i że nigdy go nie opuszczę.
Tylko w celach ilustracyjnych.
Musieliśmy wprowadzić duże zmiany. Liam musiał zmienić szkołę i pożegnać się ze starymi przyjaciółmi – kolejny cios po stracie rodziców.
Ale zaskoczył mnie swoją odpornością. Żal go postarza, ale jednocześnie ujawnia siłę, o której istnieniu nie miałem pojęcia.
Teraz, dwa lata później, Liam rozkwita.
Radzi sobie świetnie w szkole, ma wokół siebie grono zaufanych przyjaciół i, mimo że wciąż tęskni za mamą i tatą, nauczył się żyć z bólem.
W wieku 16 lat jest dojrzały ponad swój wiek.
Pracuje na dwóch półetatowych stanowiskach w roku szkolnym i na pełnym etacie podczas wakacji letnich, aby pomóc rodzinie pokryć wydatki.
Tylko w celach ilustracyjnych.
Szkoda, że musiał tak szybko dorastać, ale życie nie dało mu wyboru.
Liam i ja staliśmy się kimś więcej niż braćmi – jesteśmy partnerami w życiu. Jest moim najlepszym przyjacielem, współlokatorem i inspiracją.
Dlatego to, co wydarzyło się z Melissą, całkowicie mnie zaskoczyło.
Poznałem ją około rok temu w kawiarni. Była dowcipna, ambitna i czarująca – dokładnie taka, jakiej oczekiwałem.
Kiedy opowiedziałem jej o Liamie i naszej sytuacji, wydawała się wyrozumiała. Uśmiechała się ciepło i mówiła coś w stylu: „Ma szczęście, że ma takiego brata jak ty”.
Z perspektywy czasu widzę znaki, które przeoczyłem. Denerwowała się, gdy odwoływałem plany, bo Liam potrzebował pomocy lub robił bierne uwagi o tym, że go „rozpieszczam”.
Tylko w celach ilustracyjnych.
Mimo wszystko ją kochałem. Więc kiedy nasza relacja się pogłębiła, poprosiłem ją, żeby się wprowadziła.
Co ją najbardziej martwi?
„A co z Liamem?” zapytała, wyraźnie zaniepokojona. Zapewniłem ją, że to też jego dom.
W końcu zgodziła się pod jednym warunkiem: nie będzie dokładać się do domowych wydatków. Miałem mało pieniędzy, ale się zgodziłem. Miłość nie powinna być transakcyjna, prawda?
Wieczorem przed jej przeprowadzką rozmawiałem z Liamem.
„Melissa wprowadza się jutro” – powiedziałem.
Uśmiechnął się. „To niesamowite, stary. Wydaje się być fajna”.
„Nic się między nami nie zmieni” – obiecałem.
Tylko w celach ilustracyjnych.
„Rozumiem” – powiedział. „Może nauczy mnie nawet gotować coś więcej niż tylko ramen”.
Oboje się roześmialiśmy i po raz pierwszy od jakiegoś czasu poczułem nadzieję.
Nadszedł dzień przeprowadzki i Melissa przyjechała ze swoimi przeprowadzkowcami. Kiedy Liam był w szkole, rozpakowaliśmy wszystko.
Potem objęła mnie ramionami i powiedziała: „Kocham cię, Brandonie. Dziękuję, że mnie wpuściłeś”.
„Ja też cię kocham” – odpowiedziałem.
Chcąc uczcić nasz nowy rozdział, postanowiłem przygotować jej ulubiony makaron.
Tylko w celach ilustracyjnych.
Powiedziałem jej, że pojadę do sklepu i poprosiłem ją, żeby zajęła się rozpakowywaniem, póki mnie nie będzie.
W sklepie starannie wybrałam składniki – świeżą bazylię, jej ulubione wino i dobry parmezan. Chciałam, żeby ten wieczór był wyjątkowy.
Ale kiedy wróciłem do domu, moje serce się załamało.
Na ganku stało kilka pudeł i worków na śmieci. Wszystkie rzeczy Liama – książki, ubrania, komputer – były tam. Jego życie zostało wyrzucone na zewnątrz.
Butelka wina wypadła mi z rąk i rozbiła się.
Melissa otworzyła drzwi wejściowe i powiedziała nonszalancko: „Wróciłeś! Dużo zrobiłam, kiedy cię nie było”.
Zaniemówiłam. Życie Liama – jego pokój, jego sanktuarium – leżało na schodach niczym śmieci.
Właśnie wtedy Liam wrócił do domu. Jego twarz poczerwieniała, gdy zobaczył, co się stało.
Tylko w celach ilustracyjnych.
„Co się dzieje?” zapytał zdezorientowany.
Melissa odpowiedziała, zanim zdążyłem. „Liam, kochanie, jesteś już dużym chłopcem. Brandon i ja potrzebujemy przestrzeni. Nie możesz tu mieszkać wiecznie”.
Pękłem.
