„Prank” mojego męża wywołał u mnie traumę — więc odeszłam od niego, będąc w ósmym miesiącu ciąży
Płakałam przez telefon do taty, a rano podjęłam najtrudniejszą decyzję w moim życiu: zadzwoniłam do prawnika i wniosłam pozew o rozwód.
To nie był niewinny żart. Daniel celowo wykorzystał coś, o czym wiedział, że głęboko mnie zraniło.
I zrobił to, gdy byłam w ciąży.
Tylko dla przykładu
Jego przeprosiny następnego dnia wydawały się puste. Szkoda już została wyrządzona. Kiedy zaufanie zostaje tak zrujnowane, żadne słowa nie są w stanie tego naprawić.
Mój tata stał przy mnie bez wahania, ale mama uważała, że przesadzam i namawiała mnie do wybaczenia.
Mimo to, nie poddałam się. Pozostanie dałoby sygnał, że mój ból nie ma znaczenia, że można się ze mnie śmiać, a mimo to zostać.
Ale nie myślałam już tylko o sobie – myślałam o dziecku, które we mnie rosło.
Nie mogłam usprawiedliwić wychowywania ich w domu, w którym okrucieństwo emocjonalne było traktowane jako żart.
Daniel nie popełnił błędu; dokonał wyboru.
I to uświadomiło mi moją decyzję.
Minęły zaledwie dwa dni, odkąd odeszłam, ale nie czuję potrzeby powrotu.
Daniel wciąż do mnie pisze, ale przestałam ich czytać.
Wybrałam spokój, bezpieczeństwo i poczucie własnej wartości.
Moje dziecko będzie dorastać w domu, w którym jego matka nie będzie wyśmiewana ani lekceważona.
